قلدری و گردن کلفتی به نفع هیچ کس نیست. قلدرها به احتمال زیاد مشکلات رفتاری دیگری در مدرسه و نیز پرونده های جنایی در سال های آینده خواهند داشت. این افراد اغلب بچه هایی افسرده، با عزت نفس پایین هستند که مدرسه رها می کنند. در برآوردی که توسط سازمان جهانی بهداشت انجام گرفت، ۳۰ درصد کودکان کلاس ششم تا دهم (دوره راهنمایی)، رفتار قلدر مأبانه داشتند، مورد آزار افراد قلدر در مدرسه قرار گرفته بودند یا جزو هر دو گروه بودند.بچه ها ممکن است همدیگر را اذیت کنند و با هم منازعاتی داشته باشند- امّا این قلدری نیست. قلدری زمانی اتفاق می افتد که آزار و اذیت، و دعوا به قصد صدمه زدن یا ایجاد مزاحمت صورت گیرد، مکرّر اتفاق بیفتد، بچه های ضعیف تر را هدف قرار دهد، یا با نام گذاری، تهدید و شایعه پراکنی همراه باشد.در اینجا به چند نکته در زمینۀ نحوۀ برخورد با معضل قلدری اشاره می شود:
- به۹ کودک خود بیاموزید تا هر گونه رفتار قلدر مأبانه در مدرسه را به شما گزارش کند.
- از او بپرسید آیا در مدرسه مورد تمسخر و استهزاء قرار می گیرد یا خیر، و آیا به تنهای بازی می کند یا با دوستان.
- به کودک خود بیاموزید که با اطمینان عمل کند، زیرا قلدرها به دنبال افراد ضعیف می گردند.
- کودک خود را در فعالیت هایی شرکت دهید که عزت نفس او را افزایش دهد. مثل نمایش، موسیقی یا ورزش.
- تقاضا کنید جلسه ای با حضور معلم فرزنتدتان و خانوادۀ بچۀ قلدر تشکیل شود.
- درخواست کنید نظارت بیشتری در مدرسه انجام شود.
- ببینید آیا مدرسه فرزند شما، سیاست عدم سازگاری و مقابله با رفتار قلدر مآبانه را دارد یا نه. اگر چنین نیست، برای امکان ایجاد چنین سیاستی با معلم فرزندتان و مدیر مدرسه صحبت کنید- این قضیه می تواند احتمال قلدری کردن یا مظلوم واقع شدن کودک شما را کاهش دهد.
هراس از مدرسه
هراس از مدرسه- دوری از مدرسه یا امتناع از رفتن به مدرسه- ممکن است، به نوعی، پاسخ به تنش فراگیر و موقعیت هایی باشد که کودک قادر به کنترل آنها نیست. هراس از مدرسه اغلب نوعی اختلال اضطرابی است که مشخصه آن اضطراب و چرخه ای از نشانه های جسمانی می باشد که به جای بهتر شدن مرتب بدتر می شوند. این اختلال به نظر می رسد ارثی باشد، بیشتر در سال های اول، دوّم ابتدایی مشاهده می شود و پسران و دختران را به یک نسبت درگیر می کند.چنانچه به بچه شما ترسو باشد و نتواند از پس موضوعی در مدرسه برآید، ممکن است دچار نشانه هایی مثل سردرد، دل درد، تهوع، سرگیجه یا تنفس تند شود. اینها نشانه هایی هستند که کودک اغلب، کنترل خودآگاهی بر آن ندارد. اغلب کودکان دقیقاً نمی داند چرا حالش خوب نیست و نمی تواند به سادگی توضیح دهد چه چیزی باعث این ناراحتی می شود.کودکتان ممکن است از مردود شدن، کتک خوردن از قلدر کلاس یا مسخره واهمه داشته باشد. گاهی اوقات، کودکانی که یکی از والدین خود را در اثر مرگ یا طلاق از دست داده اند، ممکن است بترسند هنگامی که در مدرسه هستند، آن یکی را هم از دست بدهند.هم دردی با حمایت از بچه به خاطر نرفتن به احتمالاً باعث تقویت نشانه۹ های جسمانی جسمانی خواهد شد. امّا، عصبانی شدن پدر و مادر باعث افزایش اضطراب بچه و به دنبال آن بالا رفتن سطح استرس و وخیم تر شدن نشانه های جسمانی می شود. به منظور حصول اطمینان از عدم ابتلا کودکتان به یک بیماری جسمی، باید توسط پزشک معاینه شود. در صورتی که ردیابی از بیماری جسمی در وی پیدا نشد، او را نزدیک متخصص بهداشت روان، مانند روان پزشک، روان شناس یا مشاور ببرید.در میان بچه های کم سن و سال تر، این مشکل را می توان با تأکید بر حضور در مدرسه و حمایت عاطفی کودک بر طیف ساخت. همکاری نزدیک بین والدین و پرسنل مدرسه امری ضروری است. اگر مشکل تداوم پیدا کرد یا در بچه های بزرگ تر مشاهده شد، بهتر است برای ارزیابی و درمان احتمالی به یک کارشناس بهداشت روانی مراجعه کنید. درمان هراسی از مدرسه می تواند شامل روان درمانی برای کمک به شناسایی .و کنترل عامل اضطراب زا و احتمالاٌ دارو برای مداوای اضطراب باشد.
