اختلال یادگیری در کودکان

عقب ماندگی ذهنی و اوتیسم (خودگرایی)، نمونه هایی از اختلالات روانی در بچه ها هستند. هر چند علاجی برای این اختلالات وجود ندارد، امّا منابع و امکانات در دسترس است که به کودک و والدین کمک می کند به خوبی با این مشکل کنار بیایند. 

عقب ماندگی ذهنی

عقب ماندگی ذهنی ممکن است از یک کند ذهنی محدود که مدرسه را برای بچه عذاب آور می سازد تا عقب ماندگی شدید که بچه را نیازمند مراقبت و نظارت دائمی می کند، متغیر باشد.اگر بچه شما دچار عقب ماندگی ذهنی باشد، او در دستیابی به مهارت های حرکتی و زبان به کندی عمل خواهد کرد. کودک شما ممکن است همچنین فاقد مهارت های اجتماعی و بلوغ عاطفی متناسب با سن خود باشد.عقب ماندگی ذهنی ممکن است ناشی از ناهنجاری های متابولیک یا کروموزومی مادرزادی باشد، مانند فنیل کتونوری (PKU) یا سندرم داون. دیگر علل احتمالی عبارتند از: سرخجه یا توکسوپلاسموز پیش از زایمان و مصرف بیش از حد الکل در طول حاملگی.تفاوت عقب ماندگی ذهنی با اختلالات دیگر در این است که کودکان عقب افتاده هیچ گاه از نظر تکامل به ه سن و سالان خود نمی رسند و اختلالات و مشکلات آنها عموماً غیرقابل درمان است.بچه ای که به جز اختلال یادگیری مشکل دیگری ندارد، تنها در حوزه خاصی از رشد عقب می ماند.با صبر و شکیبایی و کمک گرفتن از یک متخصص، احتمال جبران این مشکل و رسیدن به سطح کلاس برای بچه وجود دارد. برخی از کودکان نارسایی هایی در زمینه عاطفی و روابط اجتماعی دارند که نشأت گرفته از یک بیماری روانی بوده و اغلب قابل درمان هستند. 

عقب ماندگی ذهنی تا چه اندازه جدی است؟

عقب ماندگی ذهنی به طور کلی قبل از ۱۸ سالگی مشخص می شود و اغلب چندین سال زودتر از این هم قابل تشخیص است. انواع خفیف آن ممکن استاولین بار زمانی خود را نشان دهند که کودک شما پا به مدرسه می گذارد.کودکان مبتلا به عقب ماندگی خفیف قادر به یادگیری مهارت های تحصیلی هستند امّا این یادگیری در آنها بسیار کندتر از بچه ای با هوش متوسط صورت می گیرد. عقب ماندگی خفیف اغلب تا هنگام رفتن به مدرسه تشخیص داده نمی شود، زیرا تنها در ان موقع است که امکان مقایسه او با شمار زیادی از کودکان هم سن و سال فراهم می شود و تفاوت های تکاملی در آنها خود را بیشتر نشان می دهد. این بچه ها را اغلب به عنوان کند ذهن در مدارس می شناسند.کودکان مبتلا به عقب ماندگی متوسط ممکن است بتوانند مهارت هایی در زمینۀ مراقبت شخصی مثل لباس پوشیدن و دستشویی رفتن را یاد بگیرند. چندان قادر به استفاده از برنامه های درسی مدرسه نیستند امّا از حضور در کلاس فواید زیادی نصیبشان می شود و ممکن است یاد بگیرند برخی کارهای ساده را با نظارت بقیه انجام دهند.براساس قوانین ایالات متحده همه افرادی که دچار  معلولیت ذهنی هستند حق برخورداری از تحصیل را دارند. مدارس اجتماعی (عام المنفعه) کلاس هایی با آموزش های ویژه در اختیار می گذارند. کودک شما می تواند ساعاتی از روز در یکی از این مراکز در کنار سایر کودکان استثنایی سپری کرده و سپس در کلاس های عادی با بچه های سالم شرکت کنند.کودکان شدیداً یا عمیقاً عقب مانده تنها می توانند مهارت های بسیار جزئی را یاد بگیرند، مثل دستشویی رفتن، امّا تقریباً نیاز به نظارت و مراقبت تمام عیار دارند. این کودکان اغلب، چندان قادر به برقراری ارتباط نیستند. 

درمان

در گذشته، کودکان مبتلا به عقب ماندگی ذهنی را اغلب به تیمارستان می فرستادند. امّا امروزه، اکثر این بچه‌ها در خانه یا خانه های گروهی موجود در جوامع خود زندگی می کنند.اگر بچه شما دچار معلولیت ذهنی است، هدف از درمان این است که کودک شما برای رسیدن به توانایی‌هایش به هر اندازه که باشد، مورد حمایت قرار گیرد و به او کمک می شود از پس محدودیت ها تا حد امکان برآید.اگر تشخیص  عقب ماندگی ذهنی در دوران شیرخوارگی داده شود، شما و فرزندتان می توانید در یک برنامۀ ترغیب طفل یا برنامه مداخله زود هنگام دوران کودکی ثبت نام کنید. در این برنامه ها، تحریکات چند سویه‌ای به هدف تسهیل تکامل عاطفی، عقلی و جسمانی ارایه می شود. این برنامه ها ضمناً به شما کمک می کند توانایی ها و ضعف های کودک خود را بیشتر بشناسید و در مواقعی که دچار بحران روحی شده اید شما را تحت حمایت قرار می دهند.هر بچه ای نیاز به دوست دارد. علیرغم برخورد مشابه کودکان دچار معلولیت ذهنی در مدرسه، همکلاسی ها همیشه این بچه ها را به عنوان دوست نمی پذیرند. بنابراین، شما به عنوان پدر یا مادر بایستی این نقش را خودتان بر عهده بگیرید و برنامه های اجتماعی و تفریحی برای فرزندتان تنظیم کنید.سازمان های مربوط به کودکان استثنایی برنامه های متنوعی را برای این کودکان تدارک می بینند. مثل اردوهای تابستانی. این برنامه ها به کودک شما کمک می کند تا هم در موقعیت های اجتماعی راحت تر باشد و هم استقلتالش را تقویت کند.اوتیسم یک بیماری روانی شدید در دوران کودکی است. بچه خودگرا به سایر افراد به هیچ وجه پاسخ گو نیست، به ندرت ارتباط برقرار می کند، دوست ندارد کسی او را بغل کند، و حتی ممکن است به نظر آید با تماس جسمانی دلزده و سرخورده می شود. این بچه ها وقتی از چیزی نگران یا ناراحت هستند در پی ناز و نوازش دیگران نیستند، و معمولاً در کارهایی مثل دست تکان دادن به علامت خداحافظی از بالغین تقلید نمی کنند و عملاً در هیچ نوع فعالیت اجتماعی همکاری نمی کنند.

اوتیسم (خودگرایی)

کودک خودگرا ممکن است حرکاتی تکراری را از خود به نمایش گذارد، مثل ضربات تند و ملایم دست، پیچاندن دست، چرخیدن دور خود، یا کوبیدن سر به در و دیوار. ممکن است مجذوب بخش هایی از اشیاء بشود، مثل چرخه های در حال چرخیدن یک ماشین اسباب بازی. ممکن است حتی با کوچک ترین تغییر در محیط زندگی غم زده و دلگیر شود و معمولاً بر روی امور تثبیت شدۀ زندگی بی دلیل پافشاری می کند.اوتیسم معمولاً قبل از ۳ سالگی بروز می کند. بچه خودگرا ممکن است حرف نزند یا فقط صدای دیگران را تقلید کند. ممکن است در گفتن نام اشیاء مشکل داشته باشد یا شکلک . اداء و اصول های عجیب غریب درآورد.اوتیسم علت واحدی ندارد. اگرچه علاج ناپذیر است امّا درمان ها و مداخلات متعددی برای رمان علائم نشانه های آن پیدا شده است. مؤثرترین درمان، تلفیقی است از آموزش اختصاصی، رفتار درمانی  دارو./