امروز پنج شنبه, ۹ فروردین , ۱۴۰۳

انواع بیماری ها

احساس خستگی در اکثر اوقات روز، عدم توانایی در فعالیت همگام با سایر هم سن و سالان، اجتناب از فعالیت بدنی به این دلیل که می‌دانید در آن صورت سریع خسته شده و پس از کمی پیاده‌روی دچار تنگی نفس یا احساس کوفتگی می‌شوید.   

آرتریت یا التهاب مفصلی

 اگر به آرتریت مبتلا هستید، ورزش‌های مناسب برای افزایش محدوده حرکت و قدرت عضلات اطراف مفاصل به کاهش درد و آسیب کمک خواهد کرد. فعالیت بدنی، سطح انرژی مصرفی را هم افزایش داده و به شما در کنترل وزن کمک می‌کند. این مسئله حائز اهمیت است، چرا که وزن اضافی، فشار و استرس نامتناسب و بی جایی را بر مفاصل شما تحمیل می‌کند.       

سرطان

 تداوم فعالیت می‌تواند خطر ابتلا شما را به برخی سرطان‌ها از جمله: سرطان‌هاى کولون (راست روده)، پروستات، پستان، کلیه و پوشش داخلی رحم (آندومتریوم) کاهش دهد. از آنجایی که چاقی یک فاکتور خطر برای سرطان تلقی می‌شود، فعالیت بدنی با پیشگیری از چاقی می‌تواند این خطر را کاهش دهد. فعالیت بدنی منظم، خطر ابتلا به سرطان را از طریق دیگری هم کاهش می‌دهد. برای مثال، با تحریک عبور مواد زاید غذایی از روده‌ها و کاهش زمان تماس روده بزرگ با این مواد مضر که ممکن است باعث سرطان شود، احتمال سرطان کولورکتال (روده بزرگ و راست روده) را کاهش می‌دهد. و در مورد سرطان پستان و پروستات، فعالیت بدنی منظم، ممکن است بر سطح هورمون‌ها به گونه‌ای تأثیر بگذارد که خطر ابتلا به این سرطان‌ها را کاهش دهد.   

افسردگی و اضطراب

 مطالعات نشان داده است که ورزش‌های آئروبیک (حرکات موزون) و تمرین‌های قدرتی به از بین رفتن علائم افسردگی کمک می‌کنند. هنگام ورزش، بدن شما موادی شیمیایی موسوم به آندورفین‌ها را آزاد می‌کند که مسکن‌های طبیعی بدن هستند. آندورفین‌ها به رفع استرس و اضطراب هم کمک می‌کنند. 

سلامتی فقط به امروز و فردا مربوط نمی‌شود

 برای بسیاری از مردم، دلیل عدم فعالیت بدنی ممکن است تنها موضوع وقت و زمان باشد. شما شک ندارید که فعالیت برای سلامتی خوب است اما فقط نمی‌توانید زمانی را در طول روز به آن اختصاص دهید. شما تنها نیستید. علیرغم فواید اثبات شده فعالیت بدنی – و خطرات بی‌تحرکی – بیش از دو سوم افراد بالغ در آمریکا به میزان لازم، فعالیت بدنی ندارند. سازمان‌های پزشکی و بهداشتی عموماً انجام دستکم ۳۰ دقیقه فعالیت بدنی سبک تا متوسط را برای اکثر روزهای هفته – اگر هر روز نمی‌توانید – توصیه می‌کنند. چنانچه برای اختصاص دادن ۳۰ دقیقه از وقت روزانه خود به فعالیت بدنی مثل پیاده‌روی دوچرخه‌سواری با مشکل روبرو هستید، رویکرد دیگری را امتحان کنید.   

برای افراد خیلی مسن این جور چیزها لازم نیست

 حتی در صورتی که قبلاً هیچگاه ورزش نکرده‌اید، برای وارد کردن یک برنامه فعالیت بدنی به زندگی روزانه هرگز خیلی دیر نشده است. در یک مطالعه بر روی افرادی با متوسط سن ۸۷ سال معلوم شد که با شروع فعالیت بدنی قدرت عضلانی آنها بیش از ۱۱۰ درصد، سرعت پیاده‌روی تا ۱۲ درصد و توان بالا رفتن از پله تا ۲۸ درصد افزایش پیدا کرد. مطالعه دیگری نشان داد. که حتی افراد فرتوت در دهه ۹۰ زندگی هم از این برنامه‌های آماده‌سازی جسمانی بهره‌مند می‌شوند. به کارهایی که قبلاً انجام می‌داده‌اید کمی فعالیت بدنی بیشتری بیفزایید. این رویکرد که به آن فعالیت روزمره اطلاق می‌شود شبیه مصرف خوراکی حین ورزش کردن است. یک کم فعالیت در صبح، دو یا سه بار دیگر در طول روز و احیاناً یک نوبت هم سر شب؛ هر جا هم که فرصت پیش آمد در طول روز ۵ یا ۱۰ دقیقه دیگر به این برنامه اضافه کنید. اما حال ببینیم شما چگونه باید این برنامه ورزشی را اجرا کنید؟ اتومبیل خود را آن سوی پارکینگ که از محل کار دورتر است پارک کرده و پیاده‌روی کنید. به جای آسانسور از پله‌ها استفاده کنید. هر حرکتی به حساب می‌آید – و هر چه بیشتر، بهتر. کلید این مشکل، نوع نگرش شماست. شما باید بخواهید که از عادت نشستن دست برداشته و به استقبال عادات نو و پرتحرکت تر بروید. نوع فعالیت را خودتان انتخاب کنید، مثلاً قرار بگذارید هر جمعه به کلاس رقص بروید، با یک دوست برای قدم زدن بروید، یا اینکه به همراه نوه خود دوچرخه‌سواری کنید. این رویکرد نتیجه می‌دهد. در یک مطالعه دانشمندان ۲۳۵ زن و مرد از خانواده‌ای مرفه و کم تحرک را به دو گروه تقسیم کردند. گروه اول، ورزش‌های سازمان یافته و سنتی، به مدت ۲۰ تا ۶۰ دقیقه، ۳ الی ۵ روز در هفته انجام می‌داد، گروه دیگر به زندگی روزمره فعالیت‌های بدنی متوسطی مثل دویدن آهسته یا بالا رفتن از پله‌ها را اضافه کردند. پس از ۲۴ ماه نتایج به دست آمده در زمینه بهبود کلسترول خون، فشارخون، درصد چربی بدن و سلامت قلب و عروقی در هر گروه یکسان بود. ورزش‌های سازمان یافته سلامتی و عملکرد قلب و عروق را به شکل عمده‌ای بهبود بخشیدند. اما این نتیجه در گروه دوم که فعالیت‌های متوسطی داشتند بسیار چشمگیرتر بود. انجام یک کار حتی به میزانی جزئی بهتر از اصلاً انجام ندادن است و انسجام هم از شدت و قدرت مهم‌تر است. این میزان کلی فعالیت است که به حسابی می‌آید. نه قدرت تحمل و استقامت عضلات. به فعالیت بدنی به‌عنوان یک بخش جاری و مداوم در امور روزانه نگاه کنید.   

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *